Yürekle Sohbet Şiiri - Uğur Musab Şahin

Yüreğim söyle, kimdir bu güne dek aradığın?
Kime ait, kime helal elli yıldır fani varlığın?
Hangi yüreğin fırınında pişti, aşkta acı aşın?
Hangi teni arzular, kimin önünde eğilir başın?
Hangi bakış ısıtır, sam rüzgârı serinliğinde?
Ela mı, yeşil midir renk tonu, deniz mavisinde?
Hala bir sır mı saklıyorsun, bende izler bırakan?
Ve inciten, unutmaya çalıştıkça kor gibi yakan?
Eğer öyleyse önce itiraf et ne, bende bileyim?
Ya “yok böyle bir takıntım” de, tasdik edeyim..
Ne kaçabiliyor, ne bel bağlayıp güvene biliyor.
Bilerek lades bu, teslimiyet hissi içten ağlıyor.
Uğruna aşkı göze alanın suçu ne, üzüyorsun
Onlar yaklaştıkça kaçıyor, kaçtıkça koşuyorsun.
Aynayla yüzleş ki, doğruyu itiraf et, amacın ne
Yeter “anlatacağım beni üzen bu gerçekleri” de.
Hala umutlu, gördüğü sevgi sahteliğine değin
Doğrumu bu, ilk göz ağrısı olduğunu söylediğin?
Bırak kaçmayı, neden uzaklaşıyorsun benden?
Onun gibi güçlü ol, o daha harbi cesur senden.
Bakışlarında yılların yorgunluğu var, üzme onu.
Ne birlikte, ne ayrı kalabilmek işin gerçek sonu
O sözünün arkasında hala, bırakmadı ki bizi.
Onca yalanlarının, hala silinmemişken kir izi
O da sıkıldı, bugüne dek tünediği kafesinde
Her sitemde şikâyet var, aldığı her nefesinde
Ne sitemine, ne çekip gitmesine kırıl ve düşün.
Ya adam ol, ya sonucuna hazır ol o düşüşün.
Daha fazla incitme o yaralı kanaryayı ne olur.
Çok görme uzat elini, bu beddua yerini bulur.
"Ne" diye sor yüreğindeki med-cezirleri, konuş?
Bedenen ruhen parçandır, içinde çırpınan kuş
Neden ihtiyaç duyduğunu söyle, nedir amacın?
Susmak suçu kabullenmektir, ikiye katlanır acın.
Uzaklara giderken, ruhunu da çalmaktasın onun.
Bir korkaklıktır sarmak, belini doladı mı kolun?
Seveni hüzünle arkanda bırakmak mı marifetin?
Sessiz çığlıklara kulak ver dinle, nedir niyetin?
Hani alıp götürecektin, yoksa bu söz de mi yalan?
Arkana dön bak, virane bir yürek geride kalan.
Oysa viran, viranede sensin, acırım kendine gel.
Hele doğrul, asıl sensin kendi yapacağına engel.
Sevgiye yakın, nefretin de uzağındasın biliyorsun.
Ait olduğunu biliyor neden inanmak istemiyorsun?
Artık üzülmeye korkuyorsun, mazeretlere hazırsın.
“Git” dense gitmeye, “gel” dense gelmeye nazırsın.
2010