Yürek Yangını Şiiri - Adnan Şahin 2

Yüreğimin yangınlarını söndür yağmur.
Üf de rüzgâr.
Uf oldu yüreğim.

Kar’a bandırsam yüreğimi,
geçer belki.
Sonra güneşle birlikte,
yüreğimden bir şiir açar belki.

Neden acı içinde,
anne kokusu yayılır insanın burnuna?
Neden zayıf düşünce,
babasını özler insan?

aslolan:
asıl bile olamadığımızdır.

Bir kuş tüyü gibi,
uçup gidiyoruz,
zamanın rüzgârında.

Ne kalıyor bizden geriye?

Bizden sonrakiler için de,
yaşamayı öğrenebilseydik eğer,
böyle üzmezdi bizi dünya.

İşte yine hava kararıyor.
Sinsice siniyor karanlık.
Son kuşlarda kondular yuvalarına.
Ama yinede karanlığa inat,
dolu dolu gülümsüyor ay.

Yüreğimin yangınlarını söndür yağmur.
Üf de rüzgâr.
Uf oldu yüreğim.
Kar’a bandırsam yüreğimi,
geçer belki.
Sonra
güneşle birlikte,
yüreğimden
bir şiir açar belki.