Bir dünyada yaşıyorum.
Karadeliklerden oluşmuş.
Duygular, aşklar, nefretler karadelik…
Yürek yürek değil kışın soğuğu.
Bir dünyada yaşıyorum vahşet dolu.
Vahşetlerle yaşar yürek.
İnsani anlayışlar; gecenin renkleri…
İçimde taşıyamadığım duygular;
Beti benzi solmuş ölüm çiçekleri.
Vahşetlerle atılır adımlar.
Yürek vahşet dolu çürümüş ağaç.
Her düş binlerce gülüşü biçen tırpan gibi.
Bütün renkler siyaha oynar.
Beyaz eski hikaye…
Yürek vahşet dolu ölüm çemberi.
Yıllar, yollar, ömürler geçse de…
Yüreğin nağmesi ölümle beslense de…
Her düş bir ağda tutuklu olsa da…
Yaşam soluksuz renk olur.
Sevgi baharıyla yeşerse umutlar.
02.03.2015
Fatih Ataşçi
Kayıt Tarihi : 3.3.2015 00:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!