Yürek de Yorulurmuş Meğer Şiiri - Fatma ...

FATMA DOĞAN
YÜREK’TE YORULURMUŞ MEĞER
Yürekte yorulurmuş meğer,
Öyle Yorgun ki yüreğim,
Öyle yük ki ruhum kendime.
İçimden, dışımdan, ağır ağır kahır taşıyor sanki.
Sıkışıp kalmak bu olsa gerek, zamanın paslı mengenesinde.
Adım atsam prangalarım kesiyor, umutlarımın ayak bileklerini,
geri dönsem daha da çıkmaz yollarım, alabildiğine aşındırmışım gide gele.
Dönemem, gidemem o yollardan bir daha.
Kabuk bağlamış yaralarım gönül kırıklarım var benim her köşe başında
Onlarca hayalimin enkazını yığdım, yıllarca adımladığım kaldırımlara.
Bırakıp gidenlerin hatıraları bakıyor pencerelerini aralayıp gizli gizli
Hayır, dönemem yüzümü tekrar tekrar arka sokaklarıma.
Ardımda kalanları taşıyamam, nasır bağladı sırtım bunca yıl taşımaktan.
Yamayıp giymem artık eski püskü sevdaları üzerime yakıştırıp
Köhnemiş fikirlerin tortularını üfleyip savuramam,
hem de savunamam öyle eskisi gibi hararetli hararetli.
geçmişe dair ne varsa sırtıma koca bir yük, yüreğime yükü ise daha da büyük
ne yapsam bilmiyorum atsam atılmıyor, satsam satamıyorum.
Biliyorum, Dönemem geriye
Tekrar tekrar yürüyemem o yolları sil baştan.
Öyleyse neden bu kadar biriktirdim ben her şeyi, altında kalacak kadar
Cevabını arıyorum,
Ne yazık Cevaplarım yine o sokaklarda saklı belli ki
yine o eski sokağın önünde buluyorum kendimi ister istemez,
Aklımdaki sorular gibi, bir bir evlerin sıralandığı o sokakta
Verir mi bana cevabını şu bahçe, şu duvarı çökmüş evim,
Söyler mi çocukluğumun seslerinin yankılandığı sıvası dökülmüş odalar
Döker mi içini bana yanına oturup beraber gözyaşlarıma eşlik eden çeşme
Baktım o da akmıyor onun da geçmiş içi benim gibi çoktan.
Döke döke tüketmiş kendini, akmıyor bir damla yaş kurnasından
Ben de onun gibi nasıl tüketmiş bitirmişim yüreğimi,
Nasıl da yük etmişim olur olmaz her şeyi kendime
Yıllar önce bahçemize diktiğim asma
Bakıyorum salkım salkım yüklenmişsin yükünü
Sana da yük mü meyvelerin benim gibi ,
ne yapıyorsun üzerinde ekşiyen, çürüyen üzümleri
nasıl baş ediyorsun başından bir türlü gitmeyen yapışkan sineklerle,
bana da bir yol göster ben ne yapayım ?
yüzümü ekşitenleri, ümitlerimi çürütenleri.
söyle bana baş belası kişilerle nasıl başa çıkılır?
Atayım mı, kovayım mı yüreğimden
bilmiyorum, ne yapacağım.
Bu öyle bir kor ki yüreğimde
hem kendini hem beni yakıyor cayır cayır
Bahçemizde ki kurulu ocak senin de; isinin karası,
ateşinin alazı yalardı duvarı ,harlandıkça
Başın göğe erdi mi yana yana, hep kendi kendini yaktın mutlu edeceğim diye
Bak şimdi sende nasıl ıssızsın,
Nasıl da başına toplaşırdı herkes bazlama gözleme diye
şimdi terkedilmiş duruyorsun burada var mı arayıp soranın ,gelenin gidenin benden başka
belki de için için için hasret tütüyor bacan, eskileri yad edip.
boş ver daha iyi,
nankör insanlar gelmese de olur, birkaç dost yeter gönlümüzü şenlendirmeye,
Yoksa talan ederler gönül bağımızı kıymet bilmezler.
Aynı bu virane evin bahçesi gibi yabani otlar türer
Yüreğimizin toprağına musallat olur her biri
Kesip atmam gerek bu otlar gibi bana iyi gelmeyen ne varsa
Söküp atmam gerek gönlümü yoranları,
Yükü yarası kalıyor yoksa geriye kendi gitse de ,hem ağrıyor hem sızlatıyor acısı
Kararlıyım bu defa,
Son kez çıkacağım bu kapıdan gölgemle bir tüm karanlıklarımı bırakacağım.
Gözyaşlarıma yükleyeceğim son defa yüreğimde ki tüm ağırlıkları çeşmenin yanında.
Asmadan bir filiz kopacağım yeni ümitlerimi filizlendirsin diye
Ocağın ateşinden son kez bir parça ateş alacağım
tutuşturacağım ne varsa ardımda paçavra olan.
Son kez adımlayacağım bu sokağın kaldırımlarını,
son kez geçeceğim bu yollardan.
Taşlayıp kıracağım tüm evlerin camlarını
eski hatıralar bakmasınlar diye pencereleri kıvırtıp
Ardıma bile dönüp bakmayacağım bir kez olsun
Geride bırakacağım tüm yüklerimi,
Kurtulacağım yüreğimi yoran tüm ağırlıklardan
(FATMA DOĞAN 12 EKİM2024/TURHAL)