Yürek Benimdir Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gece yarısıydı. Şehrin ışıkları çoktan sönmüş, sokaklar sessizliğe gömülmüştü. Ama onun yüreğinde fırtına kopuyordu. Elinde yanıp sönen bir sigara, gökyüzüne dalmıştı. Kalbinin içindeki çığlığı kimse duymuyordu. Sessizdi, ama aslında avaz avaz bağırıyordu: “Benim yüreğim sevdaya adanmış…” Her anında vardı o kadın. Gözünün karası, sesinin tınısı, saçının kokusu… Hepsi bir ilmek gibi işlenmişti yüreğine. Kaçmak istese kaçamıyor, unutmak istese unutamıyordu. Çünkü bu sevda, sıradan bir sevda değildi. Kimi zaman hor görenler oldu. "Bu kadar yanmaya değer mi?" dediler. Ama anlamadılar. Çünkü onların yürekleri aşkı tatmamıştı. Onlar bilmiyordu ki, bazen bir bakış kelamdan daha ağırdır. Bazen bir gülüş, koca bir ömre bedeldir. Yarası derindi. İçten içe kanıyor, ama dışarıdan kimse görmüyordu. Herkese normal görünüyordu, ama geceleri yalnız kaldığında, kalbinin közleri yüreğini yakıyordu. “Fethedilmiş yürek mağluptur aşka…” diye mırıldandı kendi kendine. Biliyordu, aşkın sultanı yoktu. Seven hep mağlup olurdu. Ama bu mağlubiyet, onun gururuydu. Bir gün günlüğüne şu satırları yazdı: “Avaz avaz sevda diye inledim, her söylenen acı sözü dinledim. Sevdama atılan lafa kinledim… Sevdaya adanmış yürek benimdir.” Ve kalemi bıraktı. Gözlerinden süzülen yaş, kâğıdı ıslattı. Ama yüreği hâlâ aynı inançla atıyordu: Sevda için.