Yürek bağı Şiiri - Mahmut Karahan

Bir dağın kimsesi olsam
Dili kopmuş bir akşamın güneşi
Sabahın çiyi olsam
Ne kapı kirişi ne de mandalı
Patika olsam,ucu dağlara varan
Yediğim sürgünün kilidini
Kırsam anahtar deliğinden
Beni göremezsin diye korkuyorum
O yüzden çıkaramıyorum özgürlüğü avluya
Dar geliyor ayaklarım,sığmıyor patikalara
Düşüncelerime saplanmış bir çivi
Durmadan kanatıyor
Kente hapsolmuş çocuk sesini
Camları telle örmüşler
Göremiyorum...ipini kopartmış uçurtmaları
Buğulanmadan gökyüzü
Leke almadan rüzğar
Baştan çıkartmadan bu hava beni
Tüm gücümü toplayıp ayaklarıma
Olabildiğince koşabilmeliyim gökyüzüne
Kim bilir belki öperim çocuğun sesini