Yürek Meselesi Şiiri - Abdurrahman Gülseren

Artık ölümler dahi basit, sıradan,
Nerde, engin akan ordular Tuna'dan?

Baş kaldırmalar asilce zulümlere,
Ve bu ülkü için dalmak ölümlere.

Sizlere nasipmiş vermek böyle nefesi,
Bizlere kalan sizlerin hikayesi.

Bu hikaye şerefle, şanla yazılı,
Hikaye de satırlar kanla kazılı.

Bastığında yeri titretenler vardı,
Yiğitler, yatakta ölümden korkardı,

Hatırla, at koştuğun ovalarını,
Yürekleri titreten naralarını.

Cihanın bir bir diz çöktüğü günleri,
Varna, Mohaç'ta yaptığın düğünleri.

Yürürdük ki "Türkler Geliyor!" denirdi,
Türkümüz bütün acunda söylenirdi.

Yurt için savaşı huzur bilerek,
Ölmek zor olmuştur domates ekerek.

Sedyede yaralı harekat yürütüp,
Onurla silahı şakağa götürüp.

Bazen mazlumların hür nefeslerinde,
Çeğan'da, bir ceviz ağacı dibinde.

Bazen de celladına gülümseyerek,
Ölmek, ölümü bile özümseyerek.

Mazlumlara umuttular umuttuk biz,
Mazlumları unuttular unuttuk biz.

Yadırganmıyor yatağında göçenler,
Yok ecel şerbetinden tas tas içenler.

Ölmek hakikat, şerefle ölmek gerek,
Kaç kişide vardır sizce, böyle yürek?