Yüreğini Yakıp Şiiri - Hasan Arpaci

Ağlayan tepelerin,
Umuttan yoksun,
Yas tutan çocukları.

Zirveden bir dinleyin;
Buzların ısıttığı,
Güneşin dondurduğu,
Kahkahaların yorulduğu,
Bahar yağmurlarından uzak,
Bin bir renk çiçeklerin feryadını…
Duyuyorsunuz değil mi?

Bu çığlıklara,
Bu feryatlara inat;
Dudakları gülden,
Gözleri…
Kar çiçeklerinden yapılmış,
Bütün kokularını,
Harman edip;
Desenlerini...
Bulutlara yüklemişler.

Bende bütün bunlara,
Bu ilahi aşka,
Yüreğini yakıp,
Küllerinden resmini yapıyorum.
Tanrı dur demese;
Sanki onlara akıyorum.

Heyy...
Buzuldan kalelerin,
Kin yüklü bekçileri,
Unutmayınız,
Zaman boş, zemin boş,
Gökyüzü bir hoş.
Ve...
Bu sevdanın sahibi,
Nurdan duvak içinde,
Öyle bir sever ki sizi,
Yer çekiminden beter düşersiniz,
Sonsuzluğun dengesini bozarda,
Dünya aya,
Yıldızlar ona koşar
Ve siz,
Toz duman içinde,
Arşa yükselir,
Alev,alev yanarsınız.

13.06.2012-Üsküdar