Yüreğine sancılar düşmeli

gitme vakti şimdi
rahatsızlan azıcık
depremini başlat
zelzeleye tut kalbini
önce rahatı vur kalbinden
yak gövdeni
kanat tenini
bu yüzden birkaç kez
rüyada mıyım diye çimdikle kendini

ne kadar acırsa canın
o kadar uyanık olmalısın
ne kadar kanarsan
o kadar kalbine sokulmalısın hayatın

*
usulca
sinirleri çekiliyormuşçasına
dayanılmaz ağrılar inmeli göğsüne
kalbin damarlarına eğeler sürülmeli
daha bir can yakan sancılar vurmalı şakaklarına
acı arttıkça zonklamalı zihninin duvarları

ömrün o tozlu kıyılarında
ruhu irkilten
kalbi dağlayan
sancılar duymalısın

çok sonraları
belki de az sonra
bir de bakmışsın ki
unuttuğuna aldırmaz olmuşsun
unutulduğunu hatırlamaz olmuşsun
bir an gelir ki
izbe zamanların incecik kıymıkları
habire batar gözüne

*
hesap sorma vakti şimdi
izin vermelisin
zihninde ki soruların canını yakmasına
rahat bir nefes almak için
açtığın pencereden
rüzgarların nefesine yığılmasına
ekip biçtiğin huzur tarlalarından
hasadın külleri savrulmasına yüzüne

sıkı bir nefis muhasebesine tutmalısın kendini
pencerenden karlı dağları
gölgeli vadileri
örümcek ağı gibi örülmüş yolları
kar aklığı içine siyah lekeler gibi serpiştirilmiş
kasabaları seyretmelisin

kendine dönmelisin sonra
içine bakmalı
tenine dokunmalı
yüreğine sancılar düşmeli
dünyada bu kadar günah varken
bunca gözyaşı ve kan akarken
kendine huzuru çok görmelisin
rahatlığından utanmalısın

*
kurduğun o gösterişli debdebede
kaç serçe çırpınır avuçlarında
biriktirdiğin o esrik sükunetin
kaç çığlığı
ağzına kapanı verir
kalbinin üzerine attığın o kalın şalın altında
kaç yangının üşümelerini söndürürsün

bir bakmışsın
ittiğin, attığın, unuttuğun, uyuttuğun sancılar
bir dokunuşla
namlunun ucuna gelivermiş aniden
anlarsın ki
gitmekten başka çaren kalmamış

redfer