Yüreğin Yeter Şiiri - Semiha Çelikkol

kimse bilmez içini,
sessizliğinin haykırışlarını. duymaz...
bilen bilir bileni sen bilmezsin...
Boşlukta kalır bazen ellerin
Tutamaz benliğin yüreğini
Sen sen olmaktan kaçarsın
Kovalayanın olur da tutanın olmaz
Güneşte üşür bedenin
Yağmur ateş gibi düşer avuçlarına
Hissetmezsin hiç bir şeyi
Karmakarışık kalırsın hayatta
Geceleri arkadaş edinirsin kendine
Çoğu zaman da iç çekersin çaresizce
Seni saran olmaz asla

Yumruklarsın duvarları bazen
Sanki suçlu onlarmış gibi
Hıncını çıkartırsın suçsuz olandan
Şaşırırsın sonra kendine
Gülersin ağlanacak haline
Koşmak istersin göremezsin yolunu
Ulaşmak istersin oysa
Neye ulaşacağını unutmuşken
Bulmaya çalışırsın kendini
Yolsuzluklarda geçer ömrün
Bir yere varamaz hayellerin
Gitmek istersin güzel rüyalarına
Mutluluğu tattığın
Güldüğün huzur bulduğun hayellere
Korku belirir içinde
Ürperir her bir zerren
Sarılırsın kendine hayır kelimesi
Dökülürken dudaklarından
Başını sallarsın çaresizce

Sen kaybolursun rüyalarında
Farkında olmadan
Uyanmak istemediğin
Ama zorunlu kaldığın
Günaydınlara merhaba dersin
Her defasında
Düşünmek istersin nedenleri
Yada nebileyim nedensizlikleri
Bir sonuca varırmısın bilmem
Ama
Yok olur gidersin sorgularında
Yürüdüğün yollara dalarsın bazen
Yolunu kaybedersin fark etmeden

Kendine geldiğinde çok geçtir
Gitmen gereken yer
Artık çok geridedir
Silkelemek istersin tüm ruhunu
Denizin dalgaları vurur
Gamsızca duygularına
duyanı duymak istemez,
göreni görmezsin
kapan içine ağla haykır,
belki sen duyarsın sesini
ya da sus sakın ses verme
beklide tek bir sesinde sana acı
vermek isteyenler kapında
kapan içine sus sakın haykırma
konuşma bile sessizce dokun yüreğine
sen ordasın sımsıkı sarıl
sakın korkma
yüreğin yeter seni ayağa kaldırmaya...