Hayat bazen insana öyle darbeler vuruyor ki, ilk önce kalbinde açılan yarayı görmüyorsun bile, çünkü gözlerin hâlâ gidenin arkasından bakıyor, bir gün geri döner mi diye umutla bekliyorsun, fakat zaman geçtikçe anlıyorsun ki geri dönmeyecek ve o yaralar iyileşmeyi bilmediği gibi her geçen gün biraz daha derinleşiyor.
Bazen düşünüyorum, sanki dünyaya acı çekmek için gelmişim gibi, çünkü ne yana dönsem kırılan bir parçam oluyor, hangi kapıyı çalsam yüzüme kapanıyor, hangi insana güvensem arkamdan bir bıçak daha saplanıyor ve ben her defasında “yeter artık” desem de, hayat inadına üzerime geliyor, inadına canımı biraz daha acıtıyor.
Bir insanın en büyük yalnızlığı kalabalıkların içinde sessizce ağlamasıdır derler, ben bunu defalarca yaşadım; sofralarda kahkahalar yükselirken boğazımdaki düğümü yutkunarak gizledim, gözlerim dolarken kafamı yana çevirip kimseye fark ettirmedim, oysa içimden geçen tek şey, birinin yanıma oturup “korkma, ben buradayım” demesiydi.
Sonra bir gün, hiç beklemediğim bir anda karşıma öyle bir yürek çıktı ki, temizliğiyle bana insan olmayı hatırlattı, karşılık beklemeden verdiği dostluğuyla içimde yıllardır unuttuğum güven duygusunu geri getirdi, sesiyle kalbimdeki sessizliği kırdı ve ben ilk kez içimden “demek ki hâlâ iyi insanlar varmış” diyebildim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta