Küllerimden Doğuş Şiiri - Serpil Koçar

Küllerimden Doğuş

Yüreğimin matemi düşmüş gecenin karanlığına.
Düşünüp düşünüp dalarım gönlümün derinliklerine.
Mehtap ve yıldızlar eşlik eder yalnızlığıma, acılarıma.
Yine hüzün çöktü yüreğimin bir köşesine.

Kaybolan yıllarıma mı üzleyim, geçip giden zamana mı?
Ne çok veda sığdırdım yorgun, üzgün yüreğime.
Kimisi göçüp gitti ebediyete, kimisi bile isteye ayrıldı.
Kaldım yandığım, üzüldüğümle; bu hayatta öylece.

Ne yaralar sardım ben yüreğimde, kabuk bağladı yaralarım.
Geçmez dediğim çileli günleri geçirdim ben bu hayatta.
Tırnaklarımla kazıdım, inşa ettim; bu günlere geldim.
Güçlü olmayı öğretti bana yaşadıklarım, acılarım, tecrübem oldu.

Hamdım, olgunlaştım yavaş yavaş hayatla.
En çok da sevdiklerim dediklerim yoktu yanımda hiçbir zaman.
Koyuyor ulan koyuyor yapılan haksızlıklar, en çok geceleri.
Hüzün çöküyor gecelerime; gönlüm vermedi kimseyi kırmaya.
Merhametime sığındım, Allah’a havale ettim yaşadıklarımı.

Kendimi yaktım, yıktım, yıllarca üzüldüm, kahroldum.
Şimdi yalnızlığım ve ben kaldık baş başa, kederlerimle.
Hüzünlensem de zaman zaman geçmişe dair olanlara,
Kendimle gurur duyuyorum; yüreğim acıtsada,
Ben başardım, kendimi tebrik ediyorum her zaman.

Yıkılmadım hiç, başım dimdikti benim.
Sırtımı dayamadım kimseye; güç aldım evlatlarımdan,
Rabbime sığındım her daim.
Defalarca başladım sıfırdan, hiç bıkmadan, usanmadan.
Ben başardım, kendi gücümle kalktım her zaman ayağa.

Tutmadı elimden kimse; Rabbim verdi gücümü, ben kalktım.
Hevesimi kırdılar, hayallerimi çalmak istediler; vermedim kimseye.
Kendimle gurur duyuyorum; zoru başardığım için her zaman.
Bir kez daha tebrik ettim kendimi; onurumu, gururumu okşadım.

Küllerimden doğdum yeniden,
Artık ne geçmişim ne acılarım,
Yıkılmış dünyamı ayağa kaldıran tek güç benim.