Yüreğimin Karantinası

Beni bana bıraktığın günden beri
Ben hep senleyim
Hala beraber dinlediğimiz şarkıdayım
Ve tanıştığımız mevsimde
Doğduğum mevsimde yani sonbahardayım
Seninleyken en sevdiklerim
Şimdi can düşmanım oldu biliyor musun?
Bir sevgilim yokken imrendiğim
Olunca da örmesini istediğim
Seninde ‘’canım ne demek! ’’ diye ördüğün o atkı
Odamın karantina bölgesinde artık
Yani yüreğimin karantinasında

Sen şimdi kendince özgürlüğe gidiyorsun
Peki ya ben
Zindanlarda bırakıyorsun beni
Erkekler ağlamaz diyorlar ama sevgili
Ben her aklıma geldiğinde
Ağlıyorum
Kabullenmek istemiyorum sensizliği
Öylesine alışmışım ki sana
Ekmek gibi, su gibi …

Aslında bu aralar
Kendime geldim biraz
Arkadaşlarımın’’ boşver takma’’ dediklerine
Yavaş yavaş hak vermeğe başladım
Çıktım parkta ki çocukları izledim
acan çiçekleri kokladım
çevremdekilere tebessüm ettim
güneşe doğru yürüdüm
gölgemi ve seni arkamda bırakarak
umutlu yarınlara
güzel günlere doğru….

Aslında insanlar camın buğusundaki
Damlalar gibidir sevgili
Bir gün hepsi yolunun kesiştiği damlayla karşılaşıp
Hayata beraber akar