Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
şirinizde bir umutsuzluk var üstad ama keleminiz daim olsun ve yazın lütfen.yazdıran olumsuzluklarda olsa yazın.beyeniyle okudum esenlikler dilerim
harika bir şiir yüreğine sağlık
Yüreğimin İntikamı
**Ben şiirlerimi bıçak kemiğe dayandığında yazarım,
Yaşadıklarımdan süzer, yaşamdan söker
Hançer gibi saplarım..**
Hasretin ve özlemin, varmışsa son haddine,
Artık diyorum ki gülüm
Bıçak dayanmıştır kemiğe,
Bir mektubun bana, gelir mi diye;
Beklemek niye, düşünmek niye?
Belki teselli bulur avunurum diye,
Şiirler mi yazmadım,
Yaşlar mı dökmedim gizlice?
Son ümidimi de tükettin sen,
Beni terkedip gidişinle! ...
Saatler durmuşsa dönmemen için,
Yazılmak zamanı gelmiştir şiirimin,
Bir gün sorarsan bu sitemin niçin?
Sana tek kelimem; hasretin için! ...
Zaman durmuş,sözler hayattadır,
Serde olan sensin, sanma ki başkasıdır,
Vakit şiirin vakti,
Bir kalem, bir el ayaktadır! ...
Artık namluda bekleyen,
Bir mermi gibidir her mısra,
Sen yoksan yokluğun,
Sen yoksan hasretin vardır,
Yüreğim intikamını,mısralardan alacaktır! ...
Sormuştun bir zamanlar,şiir yazıyor musun diye,
Bu mısralar sana, hasretimin ıspatıdır,
Sanma ki bir daha severim,
S E V M E K;
Ayrılık ihtimalini bir daha göze almaktır........
1997 Sarıkamış
Murat Yadaş
***sn:YADAŞ şiirlerinize rastlamak güzeldi...tesadüfen seçiyorum aralarından her tesadüf birbaşka güzel...sizi okumaya devam edeceğim...
ve bu şiirinizde kendimden parçalar vardı...zaten bu benzerlikler şair /okuyucu benzeşmesi değilmidir ki...
yüreğinize sağlık...tşk.ler...
tampuan..+...antj...
**Ben siirlerimi bicak kemige dayandiginda yazarim,
Yasadiklarimdan süzer,yasamdan söker
Hancer gibi saplarim**
Harika....
Artık namluda bekleyen,
Bir mermi gibidir her mısra,
Sen yoksan yokluğun,
Sen yoksan hasretin vardır,
Yüreğim intikamını,mısralardan alacaktır! ...
Sormuştun bir zamanlar,şiir yazıyor musun diye,
Bu mısralar sana, hasretimin ıspatıdır,
Sanma ki bir daha severim,
S E V M E K;
Ayrılık ihtimalini bir daha göze almaktır......güzel dizeleri yürekten kutluyorum mükemmel bir akıcılık vermiş şiire kaleminiz tebrikler...
S E V M E K;
Ayrılık ihtimalini bir daha göze almaktır........ Bu gece şiir-
lerinizin ritmi ile okudukça okuyasım geldi,çok yeteneklisin
sevgiler,kalemine yüreğine sağlık
Zaman durmuş,sözler hayattadır,
Serde olan sensin, sanma ki başkasıdır,
Vakit şiirin vakti,
Bir kalem, bir el ayaktadır! ...
tebrikler....
'yüregi sarsacak etkili intakam sekli kelimler ...intikaminiz cok anlamli olmus ..tebrikler'
yürekteki bir intikamı mısralara bu kadar gerçekçi yerleştirmeniz olağanüstü..
zaman durmuş,sözler hayattadır..
zamanın durduğu ama sözlerin hayatta olduğu bir yürekten sesleniyorum size...mükemmel bir şiir
Okuduğum her şiirinizle müptelalık katsayım tavan yapmaya devam ediyor...Söylenmemiş en içten teşekkürler bu güzel mısralar için...
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta