Yüreğime Saplı Hançer Gibi Taşırım Yoklu ...

seni sevmem mi suçum
ömrümün son noktasına kadar işleyeceğim bu suçu üzgünüm

bu akşam fazla geliyor şavşat’a ağırlığım
öylesine dağınığım
sanki kaçkar ormanlarının tutuşması içimdeki yangınım
öylesine gereksimim var ki sana
sözcüklere yüklediğin bombalar bile
çocukluğumun akide şekeri gelir bana

düşlerim gurbette tutsak
sevinçlerim paramparça
başımı göğsüne emanet etsem de yağsa gözlerim
biliyorum kendime saplanır acı sözlerim
sevgi kokmalı sendeki izlerim
bu gece çok berbatım
bende bilmiyorum nasıl çıkacağım sabaha
çok şey mi kaybederdin
bir merhaba uzatsaydın bana

oysa ben
kanamalarımı durdururdum
berbatlığımı soyunurdum
belki de yitirdiğim sevinçlerimi bulurdum
tutunup merhabana

yine yoksun
içimde öylesine çoksun ki
hiçbir şey azaltamaz içimdeki çokluğunu
yüreğime saplı hançer gibi taşırırım yokluğunu

derenin sesine yatırdım kulaklarımı
yüreğine yüreğimi yatırır gibi
yüreğimin dili sevgidir
mutlu eder sevdiğini

beni hüzünlere savuruyor yalnızlığımın fırtınası
yıldızlar değil de keşke parmakların olsaydı saçlarımı okşayan
efkâr tepesindeyim
karşı dağlarda köknar orkestrası
avuçlarımda şavşat

sanki hayattan düşecek yerdeyim
efkârın tepesindeyim
sensin dilimdeki tad
hasretin içimde hoyrat

ah sevdiğim ah
sensiz beni kaldır çoruh’a at
karadeniz sahillerinde sensizliğim ağlasın
istemem sevdam kara yazma bağlasın
ya da
yüreğinin kapısını aç
beni ömrüne kat
bal gülüşlerinde mutluluğumu çoğalt
yarım çekilmiyor bu hayta hayat