Yüreğimdeki Fırtına Şiiri - Adem Küçükteke

İlk gördüğümde düşmüştün gönlümün, ruhumun en derinliklerine.
Bu mudur acaba yüreğimin sızılarını dindirecek dedim kendime.
Mutlulukların, tutkuların uçsuz bucaksız ülkesi uzayıp giderken,
Yakalandım, tutuklu kaldım gözlerine; sanki özel bir rastlantı gibi.
Okyanusları fırtınalarıyla, zümrüt yeşili de virane bağlarla sevdim.
Sevdim seni; çöldeki vaha gibi, zorluklarınla, engellerinle sevdim.
Hayalini rahat kurabilmek için yalnızlığı aradım, uzakları istedim.
Senden bile kaçtım; gerçeğin hayalinin keyfini bulandırmasın.
Ama seni her gördüğümde, dağlar yer değiştirir gibi oldu içimde.
Arzuların şiddeti içinde, ruhumun sevinç ve hüzünleri karışıp gitti.
Alışkanlıkların inceliği ve duyguların sadeliği, saflığı karışıp gitti.
Aşk içinde sürülmüş tarlaya, toprağa özel bir sıcaklık gelir mi?
İşte ay ışığında iç çekmelerle hep içime ılık ılık akmanı bekledim.
Sakinliğim, hayalimdeki mutluluktan değil, sevginin yorgunluğu.
Titremem, soğuktan değil, vücudumu saran aşk ateşi nöbetleri.
Sensiz yaşam; penceresi kuzeye açılan tavan arası gibi, soğuk.
Gittin ya, suyu çekilen ırmak yataklarında bataklıklara döndüm.
Gittin, yol üstü hanlarda servet bırakan yolcu gibi sefile döndüm.
Yüzüstü bıraktığın eller üzerine akan gözyaşları kurumadı hâlâ.
Yüreğimdeki fırtına, ancak senin sahillerinde durulur ey cânan.
Gecenin ayazı, daha sıkı kucaklaşmaya yol açar, bilmez misin?
Her gece rüyalarımda göz kırpıyor, haydi can, gel diyorsun adeta.
Saçlarındaki çiğ taneleri bile hiç gözümün önünden gitmez oldu,
Nurdan yüzünün çevresinde duruyorlar sarı yakuttan taç gibi.
Verdiğin avuç dolusu saç, duruyor kalbimin tam üzerinde, içinde..

Biga, Mart, 2015