Bir odanın küçücük penceresinden,
Durmadan yollara baktım,göz kapaklarımı indirmeden,
Bir yeşile dalıyorum, bir maviden çıkıyorum,
Güçsüz parmaklarımda ellerim boş...
Kızgın güneş altında, su arayan yalnız insanım,
Serabı su zanneden, garip bir yolcuyum...
İlerlediğim bu yolda,
gittiğim bütün hekimler aynı şeyleri söylediler
söz birliği etmişcesine
'aşk hastalığıdır bunun adı
ve çok sarsar insanı bu yaştan sonra'
Devamını Oku
söz birliği etmişcesine
'aşk hastalığıdır bunun adı
ve çok sarsar insanı bu yaştan sonra'
kader çizgisinden bir kesit..hayatın yorgun sahnesi,anlatım harikaydı,Sayın Mert,tebrikler,saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta