Yüreğimde Kar Gibi Eriyordun Yar

Soğuk bir yalnızlığın
Üşüyen anılarına gizlenmiştin
Beyazın asıl tadında yağan gökyüzü
Geçmişti kendinden
Dağlar her zaman ki gibi yüksek
Kış hüsranına teslim terk etmişti sıcağını
Eski bir fotoğraf da donmuş
Yüreğimde kar gibi eriyordun yar

Zaman beyaza bürünmüş
Soğuktan donmuş gibiydi anılar
Uçsuz bucaksız virane duyguların
Sahipsiz fotoğraflarına nakşolmuştun yar
Yaşamımız kendi içinde esaret altında ölmüştü
Üstü bembeyaz kar

Pus içinde dumana dolanmış
Hüzne çekmiştim perdemi
Yokluğun siste kaybolmuştu
İsyan ettim içimden
Kar neden seçmişti kirlenen rengini
Taneleri alkış çalarcasına
Ellerimde eridiğini görüyordun yar

Son gelişini haber verircesine düşüyordu
Avuçlarıma kar taneleri
Çabucak çekip gideceğin gibi
Ömrü kısa sürüyordu kelebek beyazın
Sevdanı yüreğime kelepçeleyen
Zincirler bir bir kırılıyordu
Kopan her bağın acısı çıkıyordu

Beyazın zulmü altında
Sevdamızı ayıran o soğukluk
Zamana tutunmuş utangaç masumiyetim
İçimde bir yara,
Sanki talan vurdu
Savurdu küllerimizi verdi rüzgara
Kilidinden kopmuştu yalnızlığın
İçimde bile üşüyordun yar

Pervasız bir günde
Zamanın bizi teslim aldığı andaydık
Mevsimler birbirini vuruyordu
Bir güneş açıyor, bir yağmur, peşinden kar
Yüreğim eritiyordu tane tane
Yağmur gibi gözlerimde sel
Özlemin ise içimde har

Önder Karaçay