Kelamın Her Satırında Yar Vardı

Yaprakların ağaçlara küstüğü bir mevsimdi,
Gökyüzüne yansımış hüsranları vardı dalları kırılmış ağaçların,
Matem değildi bu, mavisini kaybetmiş gök kubbenin,
Yüzüne yansıyan o pürüzsüz efkârı vardı.

Yele gizlenmiş her zerrenin bağrında,
Minik ve ürkek hüzünlerin saklandığı,
Toprağa karışmış masum tohumların kokusunda,
Gizeme bulaşmış yârin garip halleri vardı.

Pusuya yatmış gibiydi küskün yıldızlar,
Gece ışık bekleyenleri güneşe gönderiyordu,
Mevsimin kölesi kaçak güneşin peşinde,
Notaları benliğimde kanat çırpan bir andı.

Nereye baksan yoksulluk, nereye baksam özlem,
Nereyi gözlesem biçare bir sessizlik,
Kırlangıçlar göç yolunun kahrını resmederken,
Pencerelerde hasret nöbetine durmuş gözler vardı.

Bulutlar arasında kaybolan kuşlar,
Yuva arayan yalnızların çaresizliği gibi,
İmdada yetişircesine kanat çırpıyordu,
Sıcak bir yuvanın hasretine sarılmak vardı.

Mevsimin hüznü, özlemin kuyusunda can arar gibi,
Yalnızlığa gömülmüş haşmetli duyguların,
Gün dünyayı durdurmuş kendinde frenlemişken,
Yar kokusunda hasret aramak vardı.

Zamana mahkûm olmuş prangasız esaretin,
Dilime nağme gibi düşen köz gibi ateşin,
Aşkın canımdan kopmuş gibi Önder’in derdi,
Kelamın her satırında yar vardı.

Önder Karaçay