Elinden memesi alınmış çocuk gibi
Öyle çaresiz hissediyorum ki kendimi
Sanki karanlık bir ormanın ortasındayım
Her yanım zifiri karanlık,etrafım
Parlayan gözlerle dolu,dört bir yanımdan
Ağıtlar yükseliyor semaya,bense
Yüreğimde devasa bir yalnızlık
Gözlerimde ürkek bakışlar
Karanlığa kırpılan gözler arasında
Senin gözlerinde ki nuru arıyorken
Ellerim çaresizlik içinde karanlığa
Uzanıyor,ama sen yoksun
Ne gözlerini görebiliyorum
Ne de,ellerine uzanabiliyorum.
Kollarım…
İki yanıma düşüyor ümitsizce.
Gecenin doğurduğu hüzünlerimin
Arasında devleşen yalınızlığımın
Yanında gittikce cüceleşiyorum.
Aşka tapan ruhların tapınağında
Sunaklarda benliğimi sana adıyorum.
Aşkın için…
Adanan benliğimin
Betimlediği sayfalar arasından
Hâlâ
Sensizliği doğuruyorsa yaşam
Bırak
Ölüm bana gelsin gözlerinde
02.07.08 İzmir…
Mustafa AtaKayıt Tarihi : 2.7.2008 15:20:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!