Yüreği Sevgi Yüklü Kadın

Dilinden ezgiler, omuzlarından siyah saçların dökülüyor
Sürme çekilmiş gözlerin altından
Akan ürkek bakışların
Kura Nehri’ne
Kavuştuğunda
Hazar’a dökülen
Kağızman’ı baştanbaşa
Aşan
Aras gibi berrak
Denizler kadar coşkulu
Gamzelerin
Gecenin karanlığına düşen
Ay’dan almış güzelliğini
Has kadın
Şirin kadın
Yiğit kadın
Bezgin kadın
Yaşama kırgın
Topluma kızgın kadın
Ama her şeye rağmen
Dirençli kadın
Gözlerin merhamet, yüreğin umut pınarı
Gül kokan tenin sanki Iğdır ovası, sanki Zorkun yaylası

Çoban heybesinde katığı soğan, lor olan, ekmek gibi
Buram, buram lezzet kokan
İpince narin elleriyle
Yaşam devşiren
Başındaki yemenin
Motifleri duygu yumağı olan
Yediveren gül renginden
Tüm kâinatın zarafetisin
Sen
Ey kadın
Baharı sırtlayan
Kelebek misali
Yüreğin
Sevgi yüklü
Don tutmuş ayaza karşın
Özgürlük için
Umut için
Bir şafak vakti
Bırak kendini turuncu bulutların kanadına
Ey kadın dünya seninle, güneş seninle bir başka güzel

Başında mavi gökyüzü, topukların altında toprak olan
Gülümsemeleri gün ışığıyla yıkanmış
Eflatun yaz akşamları
Saçında
Yıldızlar ışıldayan
Yaralı sesi ağıtlara diyarı
Duygu dili
Kendi anaç
Kendi doğa olan kadın
Bırak ekmeyi, suyu
Hak etmeyeni
Sana “yazgın” budur diyen
Haham, papaz, hoca, cahil-cühela tayfasını
Tüm gericilere tüm yobazlara karşı direnen kadın
İpeksi saçlarınla, hilal kaşlarınla sen cennet, sen doğa'sın

Mehmet Çobanoğlu
14.10.2020
İstanbul