Yunusça Şiiri - Şaban Akbaba

YUNUSCA 
1.
Yüzyıllardır çoğalan
bir türküye durmuşum
sevdaya sevgiye dair:.

Dallanmışım insan insan
erimişim yürek yürek .
çağlamış sele dönmüşüm.

Eğrilerden doğruları süzerken yüzerken çelişki denizlerinde acıyla tatlıyı, sevinçle hüznü
bir potada eriterek
bir ulu senteze varmışım.

De ki Yunus dediğin
bire bin veren sabahtır
ışıtır çağlar boyu
ışır güneşe durur.

Anadolu adlı topraktır Yunus
güçlü üretken bereketli
usanmaz yüzyıllardır
has mı has ürünler verir.

De ki Yunus dediğin
kutsanmış sevda suyudur
yediveren güle döndürür çalıyı
ham meyveyi oldurur.

koro:
Bir ulu çınardır Yunus dediğin
bizden bir çınar. Ulu ve diri.
Kökleri toprağın yüreğini kucaklar
dalları insanlığın.

2.
Yüzyıllardır söylenen
bir türküye durmuşum
dostluğa dosta dair..

Taşınmışım ilden ile
aşmışım derya deniz
evrene destan olmuşum.

Doğrulardan hız almışım
dostlukta karar kılmışım
herkesi kardeş bilmişim
ne yalan ne dolana
ne dalaşa ne talana
asla fetva vermemişim.

De ki Yunus dediğin
evrensel bir çiftçidir
tohum saçar yüreklere
seviler hasata durur.

Sabrın büyük ustasıdır Yunus
en onulmaz çilelerden
mutluluklar soğurur.

De ki Yunus dediğin
büyük bir buzdağıdır
çözülmek ister daha
görünmeyen gizleri
ve bir gönül dergâhıdır
tapınmasını bilene.

koro:
Bir nehir biliyorum.
Kaynağı bizden olan
barış mavisi bir nehir
gür mü gür coşkulu mu coşkulu
akar yüreğine insanlığın.
3.
Yüzyıllardır güllenen
bir türküye durmuşum
dilime, Türkçe'me dair.

Dersimi halktan almışım
kozamı sağlam sarmışım
Anadolu yollarında
canı öze bağlamışım
çağdan çağa turna telli
halk gönlüyle söyleşmişim
"Âşık Yunus" derler bana
dilime sevdalanmışım.

De ki Yunus dediğin
çırakken usta ozandır
sözde dokudu halıyı
selamdır, muştudur sözü
şiire sardı dünyayı.

Çölde yayla, yaylada harmandır Yunus şerbette şeker, çiçekte baldır
şiirde dize, dizede gizem
sihirli dudağın piridir Yunus.

koro:
Bir gül ehli tanıyorum,
oylumu bizden olan
gergefinde işlediği
yürekyolu Türkçe'mdir
her ilmiği 'candır bize,
her canı canan
taht kurup oturur can gözümüze.

4.
Yüzyıllardır büyüyen
bir türküye durmuşum
hakka yaşama dair.

Özümde öze ermişim
sözümde töze ermişim
karakışta yaz olmuşum.

Yazılmışım kitap kitap
çözülmüşüm yollar gibi
güzelliğe dil olmuşum
göz olmuşum bilmezliğe
düşküne arka durmuşum.

De ki Yunus dediğin
bin yıllık bir okuldur
imbiklerden süzerek seviyi yaşamı
öğretir öğretir... öğretir durur.

koro:
bir ulu kervan görüyorum yükü umut yükü inanç
yükü bilgi yükü direnç
bir ucu zamanın derinliğinde bir ucu yarına ulaşmış gider.
5.
Görene, alana, tadana selam
Yunusça yaşamasını bilene selam.