Yunus Yakup Şiirleri - Şair Yunus Yakup

saatleri
ölümsüz
kabullü
masalsız
ağrıların
masallı

I

soluğunda nem
kurur göğsünün inip kalkışlarında

bilirim sen en çok saçlarını yana düşürürsün gece uzanışlarında

I

eskimiş günlerin
sinsi ve muğlak duruşunda
alevlenen bir kadın bedenini andırırken gökyüzünde ay
kopabilse geceden düşecek şimdi

gözleri pır pır yürüyen çocuk
bir kadın masalı dinlerken ağladı
müziğini kıstı gül bahçelerinde eski bir radyonun
görkemini çizdi kadın masalı dinlerken ağlayanın

ellerinin arasından çıktı kağıt gemiler

yaar
bulutlar geçer üstümüzden nasıldır bilmem
ah yaar
kim bilir ki toprağın çiğdemsiz kokusunu
ah yaar
uğraksız bir kervan yoludur buraları

solgun bir ay gibi duracağım bu gece birazda umutsuz
soyutluğumu koparacağım küçük kağıt parçalarına çizdiğim
en ufak bir ayrıntıyı bile kanatacağım küme küme yığınlar şeklinde
uzun cümleler kuracağım geceye özel öksüreceğim içtiğim yalnızlıklarımı
ben bu dünyanın bir noktasıysam eğer kimliğimi yakacağım en uzak yıldızlarda
ölmeyeceğim seni gören gözlerimi kapatmayacağım ey sonsuzluk

ben geliyordum
ki geliyordum gök mavi yüzüyordu
kırık bakışlı küçük kız kadar yüzüyordu
sokaklar kadar yüzüyordu

‘’döküldü yapraklarım izbe köşelerinize

uzakta bir deniz gibi düşlüyorum seni
incecik soyunuyor incecik gülerek incecik omuzların
daha başlamadan rengine karıştığın resim
yılların yüzyılların eriyen saat zilleri
öpüyor boynunun bahara açılan penceresinden
her zamanki ıslaklığında duruyor dudakların

kırmızı rüyadan
eli incinmiş bir çiçek gibi uzandın
yüreğim işte tam burası rengini bul
kana
üstüme bir sağanak boşal
gözlerim kirpiklerinden kırılsın

martılar
denizi eteğiyle sürükleyen
sabahın dirilmeleri
akşamın ön sevişmeleri
elma gibi dilim dilim tabakta
iskele yosmaları