Yunus Yakup Şiirleri - Şair Yunus Yakup

Sen ne zaman aklıma geliyorsun biliyor musun?
Soluğumun içime her ferahlığıyla gelip
Her sıcaklığıyla gittiğinde
Gecenin dördünde sabahın ilk ışıklarında
Gözlerimi her uykudan güne açtığımda

İncindi anılarda kalan her bir mutluluk
Dağ zirvesinde duran kar beyazında üşümeler
Rüyalardaki mavi deniz kumsal
Saçlarına değen rüzgar incindi.

Kalp miydi incinen mutluluk muydu.

Şimdi bir söz söylenir sevgi tadında
Sevgi tadında bir bakış olur
Özlemle beklenilen her dakikaya eş
Kim bilebilir belki çıkıp gelir ümidiyle
Belki içindeki aleve dokunur
Dokunur da nasıl yanıldığını görür

Oradasın belki uzak çok uzak tahmin edilmeyen
Ora belki evren belki dünya belki aynı sokak
Belki tam şuramsın bilinmezliğim
Gözlerimi kapatıyorum bedenim kimyana karışıyor
Gözlerimi açıyorum ruhum arıyor ruhunu
Dalıyorum kalp atışını hissediyorum

Dağınıklığıma bakmayın
Hemen toparlarım
Saksıdaki çiçekleri
Masaya dökülmüş çay lekelerini siler
Bardakları toparlarım
Tabla dışına taşmış sigara küllerini

Kimselerin görmediği kimselerin bilmediği garipliğimden
Dönelim bir kaç damla yaşla ağrılı kalbin kederli boşluğuna
Bu an olur ya bu an sen kulaklarımdaki keman sesi su sesi
Nesin .Ayrılığa çalıyor dokunaklı bütün kemanlar ince ince
Akıp gitmeye durmuş su ardına bakmadan terk ederek kaynağını
Gidiyor musun gittin mi gidecek misin bu ağrılı kalpten

Göz arar oldu
Göz bu bakmaya doyamadığını arıyor
Nefes alıp ışıl ışıl baktığı günlere
Özlemle dalıyor
Zamanın akışıyla duruşu arasında
Belki de zamanın dışında ya da kavruluşunda

Anlamı olmalı bu hayatın bu geçen zamanın kalan ömrün
Çocukluktan sıyrılıp büyümüş merakın ilk gençlik öpüşü gibi
Ya da orta yaşlarda kol saatini çıkarıp zamanı hesaplamadan yaşamak gibi
Küsmeden bıkmadan yorulmadan izlermişçesine uçan kuşları gökyüzünde
Kime dokunmuşsa geçen ömür, af dileyerek değil
Okunmuş tüm kitapların raf tozunu silkeleyerek dünya içinde dünya

Gülüşler uçup giden sevişmelerden sonra aşk kokusunda
İnsanı öldürüyor beyaz yastıklara konulan uykusunda
Ve sabahı bekleyen uzun bir sessizlik içinde şehir
Az az yok olur ruh sürükler önüne geleni bu nehir
Hayal ile baş başa kalışla anlarsa ancak insan kendisini anlar
Kalbi orta yerinden yırtan meczup darmadağın zamanlar

Öyle bir zaman ki
Kiraz mevsimine uçan kırlangıç kanatların
Bulutlara bulanması
Hangi anı canlansa hiç
Suskunluk kadar solgun yüzün