Yunus'u Gördüm... Şiiri - İzzet Yaylacı

Karanlık gecelerden çıktım gündüze
Güneşin batışında Yunusu gördüm.
Yokuşlar çöktü bir bir, eriştim düze,
Yolların bitişinde Yunusu gördüm.

Kara dağlar söyleşir geceler boyu
Dizilir bağrımızda sevgi konvoyu
Aslanlar mazilere gömdü korkuyu
Ceylanın sekişinde Yunusu gördüm.

Sevgi katmerleşti yükseldi aya
Atlastan bir perde ördü semaya
Hapsettim benliğimi sırla saraya
Sütunların başında Yunusu gördüm.

Bir dantela dokudum kırmızı beyaz
Hilal bağrını açmış yıldızında naz.
Benim öz vatanıma nefret uğramaz,
Töremin nakışında Yunusu gördüm

Ümitler benimledir gördüğüm anda
Yıkılmış bir çınarda yahut bir handa.
Yılların arkasında ahir zamanda,
Kalbimin atışında Yunusu gördüm.

Hüzünler sinelerde aşkı boğarken
Ben değilim artık ben, sevgiden ürken.
Ufuklar sahilinde yaşlı yürürken
Şimşeğin çakışında Yunusu gördüm.

Bir matemli gecenin tam ortasında
Kaybolsun karanlıklar sefer tasında.
Bülbül–ü şeydaların ağlamasında
Gülleri kokuşunda Yunusu gördüm.

Zamanın arkasında mekandan yetim,
Bin bir Yunus çıkaran kutlu milletim.
Bir gün bir ihanet sezdi bu memleketim,
Askerin koğuşunda Yunusu gördüm.

Dinle, çağıltılar var gönül suyunda,
Bin bir sanat görürsün kuşta, koyunda.
Ol resül–ü zişanın hoş kokusunda,
Sinesinde, döşünde Yunusu gördüm.

Karanlık değil bana gayrı geceler,
Çözüldü terkişimde bir bir bilmeceler.
Sıyrıldı gölgelerden bir bir peçeler,
Rabbimin güneşinde Yunusu gördüm.

İşitin sözlerimi duyun ağalar,
Gün gelir bizi de ecel kovalar.
O zaman peşimizde bir çift göz ağlar
Yetimin göz yaşında Yunusu gördüm.

Taptuk’un kapısında gözleri mahmur,
Dolaşır da gözlerim Yunusu bulur.
Dökülür gözlerimden yaş bulgur bulgur,
Yarınların peşinde Yunusu gördüm.