Yumrukların mecali kalmamış heceleri…

çürütüyorum takvimleri
sonbahar tenimle..
mora boyuyorum duvarları,
her bir yumruğun hecesiyle…
seni biraz daha yitiriyorum içimde…
gölge oyunlarının son kapanışlarıyla uyuyorum…
erken gelen akşam gülümsemelerinde..
nereye gideceğimi bilmeden
rastgele seyahatler yapıyorum kimi zamanlar
iniyorum bir düzlükte..
gülüşü sana benzeyen insanların sesiyle uyanıyorum sonra…
karışıyorum renklerine…
ayrılıyorum vedaları sana benzeyen bu şehirden
bir veda da ben bırakıyorum peşim sıra gezen gölgene…
başka vakit bir tepede buluyorum kendimi,
sanırım ben her lehçede,
kuşbakışı seni arıyorum…
bir yumruk hecesinin daha mecali kalmıyor
düşüyor mor bir acıyla bakışımın tükendiği
yaban bir duvarın mahremine…
ağlıyorum…