Yükselme Hırsı Şiiri - Alper Kürük

İnsanın insan olduğunu
İnsan içinde olduğumda anladım.
Tıpkı benim gibilerdi hepsi
Hepsinin bir ağzı,iki kaşı
Velhâsıl düşünce ve arzuyla şişmiş
Vardı birer başı.
Bir ruhu vardı hepsinin
Bir aşk taşırlardı içlerinde
Para aşkı,kadın aşkı,Allah aşkı...
Aşkta birleşir ve tekleşirdi
Kâlpleri kâlp olalıdan beri.
Ne zaman ki onlardan
Kule kule yükseldim
Yol yol uzaklaştım
İçime kapanalı.
Büyüdüm,evet büyüdüm
Ama küçüldü insanları görüşüm
Bir an Beyazıt Kule'sindeydim
Gözüme az göründü yükseklik
Gururum örselendi.
Eyfel'e geçtim...
Gözüm doymuyordu bir türlü
İnsanları gözümde hiç eden yüksekliğe.
Hırsımdan çabaladım,çabaladım
Ne yapsam, ne etsem
Hâşâ Allah olamazdım ya...
Çünkü bir insandım...
Nihayet bir insandım...
Toprağa mum oldum şimdi
Ne geçti elime sanki?
Yükselmek istiyordum mâdem ki
Çıkıp minareye
Ezan okusaydım.
Ne olurdu insanı insan görebilseydim
İnsanca duyabilseydim
İnsan olduğum müddetçe...