Sen;
Mehtaplı yaz gecelerinde
Sevginin coşkusuyla
Yıldızlara dokunabildin mi hiç?
Sen;
Çocukların kocaman gözlerini
Dünyaya merakla bakan
Bakışlarını seviyorum
Kendi çocukluğumu
Anımsatıyorlar bana...
Yalnızca tensel
Bir bütünlük değildi
Sevgimiz...
Sen benim limanım
Bense;
Richard Bach’ ın Jonathan’ ı gibi
Boş inançları, gelenekleri
Özgürlüğü kısıtlayan
Ne varsa kaldırıp atmak
Var oluşun
Önemli bir parçası olan
Deniz ritimleri gibi
Kırıldı yürekler
Eller, kollar dondu
Sarılamadı
Bedenler sınırsız
Sarmaşıklar gibi...
Göz yaşlarımı bastırabilirim
Ama kahkahalarımı asla...
Kahkahalarım isyancıdır
Alışıla gelmiş düzenleri
Kuralları alt-üst edebilir...
Gri günler vardı bu süreç içinde
Ve gri günlerin ardında
Sağnak yağmurlar yağdı delicesine
Ve bu yağmurlar
Islattı bizi acıtırcasına...
Kapattım gözlerimi
Denizin mavi derinliklerinde...
Daldım
Masmavi düşlere
Bitmek bilmeyen
Düşüncelerimi
Düşüncelerini
Duygularımı
Duygularını seviyorum...
Çünkü onlar
Kardelenler vedalaştı
Kendi mevsimiyle
Cömertçe verdi yerini
Kendisinden sonra gelen
Mevsim çiçeklerine...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!