Malûlen emekli
Bir akşamüstüydü senin son gidişin,
Maziye karıştın… söyle nerde yüzün.
Yaktı bedenimi ayrılık ateşin,
Yüreğime çöktü bitmeyen bir hüzün.
Gidişinle sustu gönlümde şarkılar,
Gece saat üçte yine düştün gönlüme,
Yüreğim üşüdü — bir an maziye daldım.
“Bitti” dedim kaç kez kendi kendime,
Ama ben seni bir türlü unutamadım.
Hep yüzünü görürüm rüyamda, düşümde,
Hadi git gideceksen, beni düşünme,
Ben zaten alıştım terk edilmeye.
Bu aşkın ateşi söner, sen dert etme,
Zamanla bir avuç kül kalır geriye.
Artık ellerin, gözlerin bana yabancı,
Ben kendimde değilim
Dört bir yanım virane
Sebep sensin sevgilim
Oldum deli divane
Yıkılmaz bir çınardım
Bu gece ince bir yağmur yağıyor gökten
Şehrin kaldırımları hüzün kokuyor gene
Özledim gözlerini — bak ağlıyorum içten
Haber almadım senden, geçti onca sene
Bu ıssız şehirde zaman geçmiyor artık
Bilinmez yollarda kayboldun gittin
Esen bir rüzgârla silindi izlerin
Sanki yer yarıldı sen içine girdin
Şimdi kim bilir nerede gözlerin
Kaç kez yemin ettin sözlerine kandım
Yârim beni benden alıp götürdün,
Şimdi sensiz bir boşlukta gibiyim.
Hasretinle her gün beni öldürdün,
Gönül söz dinlemez, ben ne edeyim?
Senden sonra ben unuttum kendimi,
Gözlerim doluyor her hatırada
Senden bir iz kaldı her bir adımda
Yüreğim eridi yâr yokluğunda
Seni unutmaya çalışacağım
Rüzgârlar okusun bu şiirimi
Boşuna dokunma seven gönlüme,
Eğer sonunda yakıp gideceksen.
Boşuna umut verme yüreğime,
Ardından sessizce terk edeceksen.
Gerçek aşk için ağlayanlardanım,
Bir gün daha bitti, sessiz ve sensiz,
Yanan bir mum gibi eriyor zaman.
Tanrıdan dilerim, mutlusun bensiz,
Halimi sorarsan, halim pek yaman.
Geceler bitmiyor, düşlerim yarım,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!