Yüksek Gerilim Şiiri - Yıldıray Semiz

Kalabalıklar içinde bir yalnızdı ve;
Bir şairdi, demir atmıştı gecelere.
Loş geceleri kendine nasip saymıştı.
Gecenin mistizminden payını almıştı.

Ah geceler,vah geceler, yaman geceler.
Ket vurdu beynime, yedi aklımı cinler.

Bilmem ki beni kendine çeken zorlayan,
Gecenin karanlığı, derin lirizmi mi?
Nedense, koynuna alınca da horlayan,
Hep böyle gecelerde hep böyle kıvranan,
Tek böyle yalnız insan,Mistik Şair BEN mi?

Bu Bahtsız Şair,gecenin karanlığında;
-Ki bir kaçıştır-kapanır yatağa ağlar.
Gecelerden başkası anlayamaz O’nu,
Ulu davasında yalnızdır, ona ağlar.
Ağırlığı Bu Dünya’nın artı Zaman’ın,
Omuzlarına binmiş de hep ona ağlar.
Karanlığın kudretine gücü yetmemiş,
Boynunu büküp ‘PES’ demiştir ona ağlar.
Sarmış dörtbir yanını düğüm düğüm ağlar.
Çırpınır kıyasıya, kurtulamaz ağlar.

Ve bir YÜKSEK GERİLİM’dir Gece Lirizmi;
Çekmiş Bir ağ gibi Direksiz Hatlarını
Kuşatmış çepeçevre Yıldıray Semiz’i,
Yaklaşamaz kimse,yalnızlığına ağlar.