Adımlarım yere değse de
hiçbir zaman bastığım yer olmadı yolum.
Geldiğim hiçbir sokakta
bir çocuğun sesi karşılamadı beni.
Bir sehpa köşesinde unutulmuş bardak gibiyim,
dolu muyum, boş mu - anlaşılmadan yaşanıyor günler.
İnsan kalabalıklarında
bir hece gibi düşüyorum sessizliğe.
Taşıdığım benlik, ağır gelmedi kimseye
ama sığmadı da hiçbir bedene.
Konuşacak çok şeyim vardı
ama kelimeler hep içime çevrildi.
Uzaklara baktım hep,
bir yerden sonra yön seçmedim.
Ne doğuya ait hissettim
ne batıya yasladım umudumu.
Bir rüzgarın peşinden
gitmeye razı oldum,
nereye sürüklerse - itirazsız.
Uyanmakla uyanık kalmak arasında
asılıydı bütün zamanlarım.
Dünyanın sesini duydum elbet,
ama içinde yer bulamadım kendime.
Yukarıya çevrildi gözlerim her seferinde,
çünkü aşağıda olan
hep kapalıydı bana.
Ne bir dağın eteği
ne bir ovada dinlenmek...
Bir işaret aradım:
başımın üstünde,
hayatımın dışında.
Ve bulduğum her parıltı
biraz daha uzaklaştırdı beni bu düzenden.
Belki de yanlış değilimdir.
Belki bazıları,
tutulmayan sözler gibi
havada kalmalıdır.
Ve belki de güzeldir
bir yere varmadan yürümek…
Kayıt Tarihi : 15.9.2025 15:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
