Yük Şiiri - Muharrem Abut

Son bir şanstı onun için aslında.
O sabah onunla öyle dolu uyandı ki...
Ve hemen kararını verdi.
O simitçiye gidecekti.
Mutlu günlerindeki gibi.
Eğer ki içinde taşıdığı da hâlâ
İçinde taşıyorsa onu,
O da o sabah öyle uyanacaktı;
Ki, iki sözlerinden biriydi:
Kalp kalbe karşıdır.
Evet, ve şayet öyleyse o da,
O simitçi de olacaktı o sabah.
O da onu görmeye,
Onunla buluşmaya gelecekti.
Öyle de yaptı.
Kalktı, duşunu aldı,
En güzel giysilerini giyip,
Onun sevdiği parfümden sıktı üzerine,
Simitçinin yolunu tuttu.
Bir masaya oturdu,
Bekledi, bekledi, bekledi…
Beklediği gelmedi.
Anladı artık kalp kalbe karşı değil!
Ve sonra o da kalkıp,
İçindekini içinin uçurumlarından aşağıya attı.
Çünkü yüktü,
İçinde taşımayanı içinde taşımak yüreğe...