Yük Şiiri - Kürşat Sungur

Bir Mezar taşına mı yaslamışım sırtımı
Değişir bir gün diye hep bekledim bahtımı

Kalemimden simsiyah akıp giden heceler
Tüketti artık beni bu sonsuz bilmeceler

Ne zaman yağmur yağsa hatırlarım nafile
Her durakta yalnızdım, her yolcukta bile

Duvarlardan bir yanıt bekledim, alamadım
Duvarlar gibi böyle hep suskun kalamadım

Yaş mı aldım yıllardan, zaman beni mi çaldı
Bir başka âlem için bilmem kaç nefes kaldı

Gönlümde son bulurken yolcuğu evrenin
Yanmasını beklerim kalbimdeki devrenin

Bir yolcuk, içinde herkesin kaybolduğu
Bir yolculuk kendinde, başkasını bulduğu

Çekip aldı içine ve döndürdü yıllarca
Değirmenler misali öğüttü parça parça

Buğday tanesi gibi un ufak olana dek
Bu garip serüvenim yazık ki bitmeyecek

En sonunda ruhumu sökerek bedenimden
Sonsuzluğun içine alacak beni benden

Düşlerimi savuran sert bir rüzgar esecek
Her arzumu bilenmiş bıçak gibi kesecek

Ve sürgünüm bitecek, o zaman güleceğim
Artık yalnız değilim diye sevineceğim

Sonra ne bir hatıra, ne bir acı kalacak
Ne varsa şu kalbimde ben'le toprak olacak

Bu içinden geçtiğim yolculuğun sonunda
Bir başka yolculuğa çıkacağım yakında