Yüce Yaratılmış Şiiri - Burhan Sevimligil

Belki yok karada yaşayanlarda dengin!
En derin, sahici yalanlar belki de sende!
Ne güzeldi saf, duru teninde rengin.
Huzur, aşk tanınmış oldu sayende...

Gözlerinde en iflah olunmaz büyü.
Sarmış kainatın iç sesini!
Yerle bir ederken beni en küçüğü.
Sakla gönlümden can alan buseni...

Yumuşak sesinden yandı anıların bağrı.
Tatlı sözlerin bu işte gönülçelen!
Sıcak gülümseyişin bu sevdanın mimarı...
İnanmadı kimse, olmadı sırrına eren!

Gözlerinde bu demde kalmıs olsam.
Gerek nefesinde gerekse nazında...
Bir kuş misali, dalında solsam.
Buluşsak gözlerinde bir sabah ayazında!

Bilmem ki hangi teline vurdun gönlün.
Aklım kilitlendi sende, gönül lâl oldu.
Kâh alevlendin gözlerimde kâh söndün.
Kırılsa da sana gönül, sanma soldu!

Gitmek, gelmek, beklemek, kızmak sana!
Hepsi senin için iken mana buldu.
Yadellerden sesin gelmez, sen duysana!
Belli ki olacağı yok... Beklenen buydu...

Rüyadasın, mısralardasın bilki akıldasın!
Vuslatı bekliyorsun, dil bağlı divan bağlı...
Umutların hayalinde, gerçeğin dışındasın!
Kader olmasa da ömrüm sena ulalı...

Senin için vurur kapını, senin için çalarım.
Gönüle eksiklerin bir telafi yolu bu.
Sen küsersen, şah damarımdan kanarım!
Sen olursun katili, vebali, yordamı yolu...