Yüce Dosta Şiiri - Murat Karacuban

nerdesin ey dost
bu kaçıncı mevsimin bilmem kacıncı özlemidir
yitirilmiş yalnızlığında beynime vuran

gel ey dost
benki seni özlemsiz mevsimlerle
bereketli yağmurlarla çağırıyorum

gel ki gölgen vursun odama
gelki kıraç topraklara can düşsün
gel ki ışığının gölgesi olayım

nerdesin ey dost
hangi delhizlerin kuytusunda
hangi denizlerin ortasında
hangi şaklavanın dar kafesindesin
hangi aptaldır ki bilmez
arslanın kafeslere sığmadığını
ve hangi aptaldır ki bilmez
bedeninin dışında esir alınamadığını
denizlere okyanoslara sığmayan yüreğini nasıl zapt edecekler

özlemim dile gelmez
güneş karanlık görünür bana
bir şeyler eksik
yarım kalmış tüm temelleri haytın

dön ey dost
dön gel istemeden gittiğin yere
dön gel ki daha fazla korlar yanmasın yüreğimde
dön gel ki gülücükleri donmasın bebelerin dudaklarında
dön gel ki eksikler tamamlansın

yokluğunun soguğunda donuyoruz
varlığındır bizleri ısıtan

dön ey dost
çiçekler inada durmuş
kol gezer dikenler
utncından boynu bükük kardellenler dahi açmıyor

gel ey dost
gel ki çiçekler açsın
gel ki laleler devir çalsın
gel ki berfinler gülümsesin

yoluna hasret her taş her ağaç
yoluna hasret doyumsuz kalpler

gel ki güneş doğsun
gel ki sesin yankılansın her koyakta