Yüce Dağlar Gibi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Yüce dağlar gibi durur insanın özü,
Ne fırtına söker onu, ne de kara kış.
Kökleri derinlere inmiş, sağlam, güçlü,
Gözlerinde kararlılık, yüreğinde ışık.

Her adımda zorluk, her nefeste çile var,
Ama yıldızlara uzanır her bakan göz.
Düşen kalkmayı bilirse eğer bir kez,
Yolun sonu hep aydınlık, hep umutlu yar.

Kaderin yazısı derin, bazen de ağır,
Ama pes etmek yok, savaşmak hep gerek.
İnsan, gökyüzüne doğru yürürken bir an,
Yüreğinde taşır dağları, karı, güneşi.

Karlı dağlar aşılır, sabrınla kazılır,
Taşlara işlemişse eğer inanç izi.
Gecenin koyu karanlığında bile,
Kendi ışığını bulur arayan kişi.

Çığlar üstüne çığ düşse de bazen,
Bir nefes kalır hep içinde saklı.
Umudu bilirse eğer elden bırakmayan,
Dağlar değil, kendi göğsü olur sancılı.

Bir yürek ki çelikten daha sağlamdır,
Bir ruh ki fırtınada bile eğilmez.
Karanlıklar üstüne vurursa bir damla,
O damla derya olur, yıldızlar yanılmaz.

Her yükseliş bir inişi de çağırır,
Ama yol bitmez, her an yeniden başlar.
Bir gülüşte bile saklı olabilir çare,
Yeter ki inatla hayata sarılsınlar.

Köprüler kurar insan düşlerle, umutla,
Kendi dünyasını baştan yaratırken.
Bazen tek bir söz, tek bir adım yeter,
Dağları aşan o yolculuk başlar birden.

Düşenler bir gün ayağa kalkacak,
Yüzlerinde gururla taşırlar yaralarını.
Kimseye eğilmeyen, başı dik insanlar,
Bir adımla aşar hayatın kayalıklarını.

Ve bir gün gelir, dağlar da unutur,
Fırtınalar diner, yollar dümdüz olur.
Yolcu, yüreğinde taşıdığı tüm ağırlıkla,
O sonsuz ufka doğru yine yürür durur.