Yosun kokulu mavi bir şiir Şiiri - Sefa ...

Ah be kadın,
Her seferinde derin denizlerinde alabora ediyorsun beni.
Ben, akıllanmayan bir çocuk gibi,
Utanmadan, sıkılmadan, yine vazgeçmeden
Yine deli dolu atıyorum kendimi dalgalarına,
Ve senin o amansız sularında boğuluyorum yeniden, yeniden.

Med cezirlerinde öğreniyorum yüzmeyi,
Her çekildiğinde biraz daha açılıyorum, derin açıklarına atıyorum kendimi.
Sana varacakken, yaklaştığımı sandığım an
Bir bakıyorum, sular çekilmiş;
Sen gitmiş
Ve yalnız bırakmışsın beni.
Yine de vazgeçemiyorum gelip sana karışmaktan.

Her dalgan, bende bir yara daha açıyor,
Ama tuz gibi basıyorsun sonra üstüne,
Acıtıyorsun, sonra iyileştiriyorsun,
Ve bu döngü istemsiz ve nedensiz sürüp gidiyor aramızda, uzayıp giden mesafelere inat.
Ve her defasında yeniden başlıyoruz baştan,
Hüzünden mutluluğa, umuttan umutsuzluğa bir yolculuk başlıyor, yeniden, yeniden.

Bir sahilin sonsuz kumsallarında,
Kırık bir sandal gibi savruluyorum seninle,
Öylesine yıpranmış, ama yine de dayanıklı.
Senin kıyılarında fırtınaya tutulsam da
Yönüm hep sana ve
Yine sana
Geri dönmekten başka seçeneğim kalmıyor.

Öğreniyorum seni adım adım,
Bir denizci gibi rüzgârını, dalganı, sessizliğini,
Ve seninle bir olmayı, bir yanım hep eksik kalsa da.
Çekip gitsem bile senin limanlarından,
Dönüş yolu yine sana çıkıyor, hep sana.
Her dalga beni derinlerinde kaybetse de,
Gözlerinin kıyısında buluyorum kendimi bir kez daha.
Hem ne güzel söylemişti eski zamanlardan bir şair:
"Seni sevmek açık denizler gibi, ne kadar gidilse,
Bir o kadar bitmeyen."