Yoruldum Hayat Yolunda

Yolcusu olduğum, hayat yolunda
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden
Şu yalan dünyanın, daha başında
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden.

Ne zaman bir ölüm, gelse aklıma
Soğuk bir yüz çıkar, her an karşıma
Kaldığım hayatta, yalnız başıma
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden

Bakarken aynada, bazen kendime
Şaşar’ da ağlarım, yeni halime.
Meçhule yol alan, hayat selinde
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden

Ne zaman, bir hüzün sarsa içimi
Sır yaptım sakladım, ben her derdimi
İçimde saklarken, onca derdimi
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden

Kul Yüksel dedi’ ki, daha çiçekken
Sararmış solmuşum, hazan gelmeden
Bilin’ ki bir ömür, çile çekmekten
Yoruldum yolumun, sonu gelmeden

05 Nisan 17