Yoruldum Hayat Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Yoruldum be hayat
Herkese çatı oldum da,
Bir kendime ilaç olamadım.
Herkesi düşündüm de,
Bir kendimi ihmal ettim.
Ben en büyük yanlışı hep kendime yaptım.

Her şey o kadar güzel başlamıştı oysa;
Masmavi gözlerim umut dolu bakıyordu,
Sapsarı saçlarım başakları kıskandırıyordu.
Öyle güzel bir gülüşüm vardı ki,
Çiçek çiçek açılırdı gamzelerim.
Sonra, beni sevdiğini söyleyen biriyle kesişti yolum.

Önceleri her şey çok güzeldi;
Beni seviyor,
Özlüyor,
Ve çok değer veriyordu.
Sonra… bilemedim, değişti.
O naif, kibar ve anlayışlı adam
Tanıyamıyordum artık.
Sinirli, anlayışsız bir adama dönüşmüştü.
Yabancıydı bakışları, soğuktu, üveydi.

Yavaş yavaş soluyordum, görmüyordu.
Eve gelince yüzüme bile bakmıyor,
İki kelime konuşup susuyordu.
Oysa ben onunla konuşmayı özlüyordum.
Günler günleri, aylar ayları kovaladı.
Bir sabah, yumurtası az pişti diye,
Beni kapıya bir poşet gibi bırakıp gitti.
Evdeki eşyaları apar topar sattı,
Hayatımdan pılısını pırtısını toplayıp,
Gözümdeki yaşa,
"Dur, gitme!" dememe,
Ayaklarına sarılıp sürünmeme bile aldırış etmeden gitti.

Ve ben, ondan arda kalan enkazla baş başa kaldım.
Kırık dökük hayaller,
Ve yalnızlığın sessiz çığlığı…
Her köşede onun izini buluyordum,
Eşyalar yoktu ama hatıralar her yere sinmişti.
Duvarlarda asılı fotoğraflar yoktu artık,
Ama hafızamda kazılı bir anı müzesi gibiydi geçmiş.

Hayatımdan birini silmek kolaydı belki,
Ama birini unutturmak,
İşte asıl mesele buydu.
Ellerime,
Gözlerime,
Yüreğime unut demek;
"O gitti," demek çok zordu.
Dedim ya, yoruldum hayat, çok yoruldum.
23.12.2024 - 14:40