Yoruldum be Çocuk Şiiri - Nurettin Pektaş

Yoruldum be çocuk, çok yoruldum .
El isteyene el omuz isteyene omuz verdim.
Yoruldum be çocuk , çok yoruldum.
Kim dedi parmağım yaralı koştum kim dedi derdim var Koştum...ve çok koştum...
Yoruldum be çocuk.
Acına sevincine derdine dermanına yetiştim
Ortak oldum senden çok ,
Öldüm sonra bir daha öldüm.
Dirildim dirildim yeniden hep yeniden tükenmeden.
Tüketemedi hiçbirşey değil mi çocuk.
Direndim çoğu zaman senin yerine bile.
Yoruldum çocuk çok yoruldum .
Bile bile lades diyerek oynadım oyunlarınızı.
Sen düşme aman dedim
Aman düşme çocuk ,dağ gibi durdum .
Ama çok yoruldum çocuk .

"Kimi gençken öldürür sevdiğini
Kimileri yaşlı iken öldürür;
Şehvetli ellerle öldürür kimi
Kimi altından ellerle öldürür;
Merhametli kişi bıçak kullanır
Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur."

Demiştim çok zaman önce
"Sen en çok seni sevenleri sevmedin"
En sevdiğin yerden kırılırsın önce
En sevdiğin vurur en derin darbeyi.
Dostun attığı gül yaralamıyor artık... direk öldürüyor.
Yorgunum çocuk çok yorgunum
Bir it gibi köprü altında üşüyor ellerim.
Sarıgül meyhanesinden salaş bir masada
Mezesi eksik kadehimle yazıyorum sana çocuk.
Yoruldum be çocuk çok yoruldum.
İnsan en çok sevdiğini öldürür demiş ya şair .
Geldiler yaktılar ve arkasına dönüp bakmadan gittiler.
Hadi uzat parmağını bir iki damla sana sakladım .
Burası Sarıgül meyhanesi çocuk
Şimdi boşalt mavzeri kalbime kalbime.
Yoruldum çocuk çok yoruldum