Yoruldum Anne Şiiri - Serkan Uçar

I.
Tek bir uğrayanı bile olmayan,
Bir han kapısına vuruldum anne,
Zincir kucaklayan, kilit misali,
Kir, pas içinde her yanım,
Ne bir damla yağmur ile yıkandım,
Ne gün yanağına, sürdüm yüzümü.
Bir tek,
Haramilerin fenerinden gördüm,
Yağma sevdaları,
Lal gece yarılarında,
Ve aç kurtları,
Çakalları duydum,
Çığlık çığlığa.
Yırtıp karanlığı, bir bir çoğalan.

II.
Derme çatma bir ömürdü benimki,
Üflesen toz bulutu,
Balyozlar indikçe duvarlarıma,
Parçalara bölünerek,
Elenip kuma dönerek,
Savrulup kartal kanatlarından bir bir.
Lodosla sahra’ya sürüldüm anne,
Sahabeler geçip gitti üstümden,
Kulaklarımda asıldı,
Develerin, aksak, ayak sesleri.

III.
Dallarımdan düşerken yapraklarım,
Bir balta, ağzında yarıldım anne.
Bir yanım çocukluğuma,
Bir yanım, ölüme sarılıp düştü.
Benden geriye kalan,
Sana baktığım an da ki gülüştü.

IV.
Bunca işkenceden yoruldum anne.
Oysa ki ben,
Bir çocuğun yüzünde,
Ilık bir tebessüm olmak isterdim.
Toprağın rahminden doğmak rengareng,
Akıp gitmek çeşmeden gürül gürül,
Denizin kıyısında çakıl taşı,
Mutluluk adına düşen gözyaşı,
Sevincin yoldaşı olmak isterdim.