Yorgunum Şiiri - Veysel Şimşek

Senin hıncın kara değil akamı,
Ne tahtı isterim ne de makamı,
Yeter artık senden yırttım yakamı,
Bıktım dünya senden bıktım yorgunum.

Senin olsun kalleşlerle yalancın,
Gariplerle fakirlere ne sancın,
Derbeder masumdan alırsın hıncın,
Sıktın dünya sıktın beni yorgunum.

Aklım almaz dünya nasıl iş idin,
Hainleri sarayına taşıdın,
Benim gibi garipleri kaşıdın,
Çektim dünya çektim senden yorgunum.

Sen zalimsin kargaların hırsızdır,
Kahpe dünya zorbaların arsızdır,
Kalleş dünya çektiklerim yersizdir,
Dokunma keyfime bugün durgunum.

Akıl almaz baharına ayına,
Düzen tutmaz şaştım keman yayına,
Çoban manyak nedeyim ki koyuna,
Hüzünlüyüm dünya sana kırgınım.

Dalga geçer senin ile salaklar,
Çoktur sende kalleş dürzü yalaklar,
Kuvvetli zorbadır garipi haklar,
İşte bundan dünya sana dargınım.

Bir lokma ekmeğe kuyruk sallayan,
Yalakalık ile kendini kollayan,
Balı zehir zehrini ballayan,
İsyanım bunlara geçer her günüm.

Yalakalık nedir söyle be rezil,
Dünya fani önce kendine üzül,
Veysel der ki; Asla etmem tenezül,
Olsa bile zor içinde zor günüm.