Yorgunluk ne ki Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Zihnimi nedendir pek de net okuyamıyorum artık
Yoksa düşüncelerimin ağırlığından mıdır nedir bilemediğim
Karalara bürünmeden gökyüzüm, çok daha öncelerden
Duyamıyordum kendi sesimi bile kendimin sık nefesinden
Çok yol gitmişim gibi sanki senelerce peşinden
Bedenim nerden gelmişti ki çok daha yorgundu benden,
Oysa hep aynı yerde durup duruyordum kendiliğimden;
Aklımdan bile geçiremeden ve daha çok uzağa gidemeden,
Elden değil kendi biricik ellerimden her yerden çıkıveren
Takıldığım bitmeyen tuzaklarıma bir bakıyorum, nerden nereye!
Oysa çok söylenmiştim kendime daha en baştan
Beklenmeyen bir keskinlikle çocuk yaşımdan
Bu günleri nasıl görmüşsem öylece de unutmuşum
Ben kendimi nasıl olmuşta bu bunca yıl uyutmuşum
Artık gözlerim de sözlerimde zayıfladı; ihtiyarım
Dizlerim de tutmuyor dişlerim de ellerim de; muhtacım
Artık çok daha bir dikkatli bakıyorum, yarım kalan aklımla:
Bir başıma; yaşımdan çok yaşadıklarıma, yaşayacaklarıma…
Hala görebiliyorum ve duyabiliyorum, ondandır diye sanıyorum
Önüme kapılar açıldıkça yeniden; önce emeklerime bir de
Eskiden beri büyüttüğüm yürütebilme umuduma sarılıyorum…
Eh sonuçta gelebildiğim bir yerdeyim; dönüp geri gitmeyeceğim!

Yılmaz BEKTAŞ