Yorgunluk Şiiri - Şahika Güray

her bitişin ardından, yanmadı mı bu yürek
her karanlık geceden, hesabı sormadı mı
her kapanan kapıdan, dersini alsa gerek
deniz dalgalanıp da, yeniden durmadı mı

parçalara bölündü, yeniden kenetlendi
uzaklarda gördüğü, yıldıza kilitlendi
parça parça eksildi, sonsuza kanatlandı
zincirlerden sıyırılıp, ateşi sarmadı mı

bir nefeslik canını, fedaya hazır idi
padişah olmasa da, sarayda vezir idi
en ala kördüğümü, zekayla çözer idi
sırçadan kaleleri,tek taşla kırmadı mı

sendeledi düz yolda, hendek kabusundaydı
gözleri açık iken, derin uykusundaydı
iniş aşağı sandı, oysa yokuşundaydı
en büyük tuzakları, kendine kurmadı mı

boş gürültüye pabuç, bırakmadı ya güya
yelkenleri indirdi, hareketi bol suya
ağzından çıkanları, sağır kulaklar duya
kurşunları boşlayıp, sözlerle vurmadı mı

kovasını saldığı, kuyular susuz çıktı
kapısını çaldığı, riyakar huysuz çıktı
kaşığını daldığı, çorba da tuzsuz çıktı
somun lokması bile, dilini burmadı mı

hoyratlıkla ölçülür harcadığı seneler
cımbız ile tutulmaz batırdığı iğneler
kalburla alır günü, saniyeleri eler
zaman ipliği ile paspaslar örmedi mi

tek kanatlı serçeyi, kafeste emin bildi
koskoca yalanları, yanıldı yemin bildi
bataklığa yürüdü, dibini zemin bildi
akbabayı havada, uçarken görmedi mi

kuştüyü yorganlara, bürünse de gerçekler
yanardağın ardında, elbet patlama bekler
damla damla çoğalıp, ağırlaşınca yükler
yoruldum sözcüğüne, sitem de karmadı mı