Yorgundu Kadın Şiiri - Yasemin Korkmaz

Yorgundu kadın!
Amansız bir hastalığa yakalanmış gibiydi,
Ve herkesten de ümidini yitirmiş...

Çıkacağı sonsuz ve uzun yolculukta,
Bindiği hayat denen o kara trende,
Kesilen biletini alması için kompartmanda,
Kondüktörün gelmesini bekleyen bir yolcu gibi,
Sabırsız ve endişeliydi...

Yolcu etmeye gelenlerde olacaktı,
Gittiğine sevinenlerde.
Ama tek düşüncesi;
Gelmesini isteyip de gelemeyende,
Kalp burukluğu ise;
Tüm hayatı boyunca ne yaparsa yapsın,
Yaptıklarını görmeyendeydi...

Uzun bir yolculuktu bu,
Geri de dönmeyecekti.
Aslında istese de dönemeyecekti!
Helallik almak istedikleri de vardı,
Ne olursa olsun
Hakkını helal etmeyecekleri de...
Göz açıp kapatıncaya kadar geçen
Şu kısa sürede,
Dünya kazan ben kepçe dedikleri
Koskoca nefes silsilesinde,
Kırgındı ona bu huzuru çok görenlere!
Onu bu dünyaya sığdıramayıp dar edenlere!

Gitmek istiyordu ama
Bu yolculuk sonrasında,
Sevildiğini ve özleneceğini hissetmek
Huzur verecekti son yolculuğunda.
Bakındı etrafına!
Sevdiği herkesin gözünün içine,
Tek tek baktı doyasıya.
Gözlerindeki yaşları gizledi,
Ve son vedasını;
Yüzündeki her zaman ki tebessümüyle
Şefkatle yaptı,
İçi yaralı olsa da...

Bu sefer ki yolculuğu çok farklıydı!
Yanında ne bir bavul vardı,
Ne de o olmadan
Asla bir yere gidemem dediği
O çok sevdiği oyuncağı.
Tek başına geldiği gibi gidiyordu.
Ondan geriye kalan ise;
Eğer istenilip düşünülürse,
Eğer özlenilip ismi de telaffuz edilirse,
Bıraktığı hatıraları...