Yorgundu Adam Şiiri - Nazım Yıldız

Yorgundu adam
Gecenin karanlığında yalnızdı
Endişe doluydu adımlarında
Başı önde düşünceliydi adam

Yağmura aldırdığı yoktu adamın
Soğuğu hiç hissetmiyor gibiydi
Gözleri uzaklarda asılıydı
Adam çok uzaklarda gibiydi

Derin hülyalar içindeydi adam
Yılların yorgunluğu vardı gözlerinde
Hüzünlüydü adam yorgundu
Yüreği kırkparça uzakları düşünüyordu

Dalgındı adam
Nerede kiminle olduğu belli değildi
Dizlerine kadar çamura bulanmıştı adam
İliklerine dek ıslanmış lakin farketmiyordu

Adam yaşamıyordu sanki
Yada çok uzaklarda yaşıyordu
Tebessüm ediyordu adam
Sanki kendi kendine konuşuyordu

Adam mutlu insanlar gibiydi
Aradığını bulmuş gibiydi sanki
Yorgunlukları bir anda dağılmıştı
Adam huzurluydu

Gecenin karanlığına aldırmıyordu adam
Yalnız değil gibiydi sanki
İliklerine kadar ıslanan o değildi
Tüm endişeleri dağılmıştı adamın

Aradığını bulanların sevinci vardı gözlerinde
Kavuşan sevgililer gibi sakindi yüreği
O binlerce fırtına dağılmıştı sanki
Adam yalnızlığında mutlu gibiydi

Bir an durakladı adam
Anlamsızca sağa sola bakındı
Yağmur yağıyordu hava soğuktu
Dizlerine kadar çamura bulandığını farketti adam

Bir rüyadan uyanmış gibiydi
Bitmesini istemediği rüya sona ermişti sanki
Gecenin karanlığında yapayalnızlığığını farketti adam
Başı önde ayakları yorgun yürüyüp gitti adam.