Yorgun zaman Şiiri - Mahmut Yorğundağ

Bir sabah daha doğar, ama bilmez ki,
Ne dün kalmıştır geride, ne de yarın hazırdır.
Saatler akar sessizce,
Her tik tak bir ömürdür aslında,
Ama biz, hep aynı yolda, aynı adımlarda,
Zamanın yorgun gölgesinde kayboluruz.

Ne zaman biter bu bekleyiş?
Her gün aynı sorular, aynı cevaplar,
Bir pencere açılır, dışarıda rüzgar,
Ama içimizde hep aynı boşluk.
Sanki geçmişte kalmış her şey,
Oysa gelecekte bir umut olmalıydı, değil mi?

Bir saat daha döner duvarda,
Bir yaprak daha düşer yere.
Zaman ağır, zaman yorgun,
Her saniye bir yük gibi çöker omuzlarımıza,
Ama biz hala bekleriz,
Sanki bir mucize olacakmış gibi.

Gözlerimde eski günlerin izleri,
Bir zamanlar ne kadar gençtik,
Ne kadar çok şey isterdik hayattan,
Ama şimdi ellerimizde sadece hatıralar kaldı.
Zaman geçti, biz anlamadık,
Şimdi neyi beklediğimizi bile bilmeden,
Saatlerin arasında kaybolduk.

Belki bir gün her şey değişir,
Belki zaman bize döner yüzünü,
Ama şimdilik, hep aynı sabah,
Hep aynı saatler, aynı duvarlar.
Zaman akar, biz bakarız,
Yorgun gözlerimizle geçmişe,
Ve bir daha geri dönmeyeceğini bilerek,
Yavaş yavaş tükeniriz bu bekleyişte.