Yorgun Yürek Şiiri - Serpil Koçar

Öyle öyle yorgun ki şu zavallı yürek
Bir türlü alışamadı acı dolu vedalara, ansızın gidenlere
Bazen lal olur dil, konuşamaz hiçbir şey, susar sadece
Oysaki bir çözülse neler neler anlatırdı maziye dair

Kandırılmış, yok sayılmış, bir damla sevgi için
Onurunu, gururunu hiçe saymış, yanmış aşk ile
Terk edilmiş, derin bağlılıklarına rağmen
Dayanamamıştı yok sayılmayı, aşka uydurulan bahaneleri

Lal olmuş dilinden yüreğe dökülen acılar vardı
Sarıp sarmalamaya çalışıyordu, sessiz çığlıklarıyla
Özlem doluydu yürek, geçmek bilmiyordu günler
En çok da geceleri sessizce, ağlamalarını saklıyordu

Yorulmuştu, her gece düşünmekten çok yorgundu
Sevilen sesi anımsamaktan, sessizce ağlamaktan
Bazen korkuyordu, uyursa her şeyi unutacak olmasından
Kimi geceler ızdırap olurken soğuk ve sessiz odasında

Bazı gecelerde gülüşleri anımsayarak
Huzurla dalıyordu uykusuna, hatırlayarak
Gün doğduğunda yeniden başlıyordu akılda anılar
Geçip bitmek bilmiyordu günler, unutmak istedikçe

An gelir, kendine kızıyor saatlerce, bazen de geçmişe
Oysaki içinde kalan umutları, hayalleri vardı bu hayatta
Gerçekleştirmek istediği ne çok şey vardı yarım kalan
Zaten en çok da bunların düşüncesi acıtıyordu yüreğini

Kendini dolduruyordu zaman zaman unutmak için
Kimbilir kimlere gülüyor, kimlere “canım” diyordur diye
Kalbini kanatırcasına canını yakıyordu bu düşünceleri
Canı yandıkça, üzülmekten lal oluyordu dil

Anlatamıyordu kimselere, içinde yanıp tutuşan
Alev alev büyüyen o yangını, anlatamıyordu
Defteri olmuştu dert ortağı, kalemi yazmıştı yüreğini
Yine de içinde bir umut bekliyordu, belki bir gün gelir diye...

Ve bir gün, sessizlik kendi melodisini bulacak
Yorgun yürek, göğsünde yeni nefesler taşıyacak
Acı, gökyüzüne karışıp yıldızlara dönüşecek
Ve her kapanış, sessiz bir umutla yeniden başlayacak