Yorgun Yüreğim Şiiri - Serpil Koçar

Öyle Öyle çok yorgun ki şu zavallı yüreğim
Bir türlü alışamadım acı dolu vedalara, ansızın gidenlere
Bazen lal olur dilim, konuşamaz hiç bir şey, susar sadece
Oysaki bir çözülse neler neler anlatırdı maziye dair

Kandırılmış, yok sayılmış, bir damla sevgi için
Onurunu, gururunu, hiçe saymış, bu kadın, yanmış aşk ile
Terketmişti o sakalına kadar aşık olduğu adamı
Dayanamamıştı yok sayılmayı, aşkına uydurulan bahaneleri

Lal olmuş dilinden, yüreğine dökülen acıları vardı
Sarıp sarmalamaya çalışıyordu, sessiz çığlıklarıyla
Özlem doluydu yüreği, geçmek bilmiyordu günler
En çokta geceleri sessizce, ağlamalarını saklıyordu

Yorulmuştu her gece onu düşünmekten çok yorgundu
Sesinin tınısını anımsamaktan, sessizce ağlamaktan
Bazen korkuyordu, uyursa herşeyi unutacak olmasından
Kimi geceler ızdırap olurken soğuk ve sessiz odasında

Bazı gecelerde onun gülüşünü anımsayarak
Huzurla dalıyordu uykusuna, onu düşünerek
Gün doğduğunda yine sevdiği aklında başlıyordu güne
Geçip bitmek bilmiyordu sanki günler, onu unutmak istedikçe

An geliyor kendine kızıyor saatlerce, bazende sevdiği adama
Oysaki İçinde kalan umutları, hayalleri vardı bu hayatta
Onunla gerçekleştirmek istediği, ne çok şey vardı yarım kalan
Zaten en çokta bunların düşüncesi, acıtıyordu yüreğini

Kendini dolduruyordu zaman zaman unutmak için
Kimbilir kimlere gülüyor, kimlere canım diyordur diye
Kalbini kanatırcasına canını yakıyordu bu düşünceleri
Canı yandıkça, üzülmekten lal oluyordu ahu dili

Anlatamıyordu kimselere, İçinde yanıp tutuşan
Alev alev büyüyen o yangını, Anlatamıyordu
Defteri olmuştu dert ortağı, kalemi yazmıştı Yüreğini
Yinede İçinde bir umut bekliyordu, belki bir gün gelir diye....