Yorgun Tren Şiiri - Gürhan Kurukaya

Öyle bir dünya ki yakar yüreği
Bir geceyle gündüz yıkar direği
Nice ceylan gözler toprağa akmış
Gider olduk dostlar, kader gereği

Tüllenmiş umutlar, serilmiş yere
Küsmüş şeyda bülbül nazlı güllere
Sönmüş ışıkları yorgun dünyanın
Yıldızlar da düşmüş dilden dillere

Kokusunu poyraza kaptırmış güller
Hazan görmüş gülşende şen bülbüller
Kavurmuş volkanları sevda ateşi
Lal û ebkem olmuş şakıyan diller

Kaybolmuş trenin titrek dumanı
Kara bulutlara karışmış sânı
Kör düğüm olmuş sanki naçar yollar
Yalçın dağlar tutsak etmiş ummanı

Geçit vermez olmuş ol yüce dağlar
Kavrulmuş topraklar, kurumuş bağlar
Tükenmiş de dostun göz pınarları
Sessiz feryadıma yürekler ağlar

Gün olur yeniden birleşir yollar
Hasretin dindirir özlemiş kollar
Kavuşur yarenler, şen olur bağlar
Sevinir ebedâ bahtiyar kullar