Yorgun mu Düşmüş Şiiri - Ahmet Özdemir

Yorgun mu düşmüş,
Rengi, zevki, neş'eyi dağıtmaktan
Yorgun mu düşmüş;
Düşürmekten gönüllere ilk aşk kıvılcımını,
Anımsatmaktan yürek sızılarının en anlamlısını?
Yorgun mu düşmüş;
Uhrevî kokusunu sunmaktan?
Gözümüzün feri, yüreğimizin aynası
Melankoli menbağımız yorgun mu düşmüş?
Bir solgun yüze bürünmüş bahçemizdeki gül,
Hüznün maddeye dünüşü müdür gördüğümüz?
Uzaklarda sanıyorduk, apansız geldi eylül;
Belli ki gül yorgun değil.
Gönlümüze düşmüş güz!

Ahmet ÖZDEMİR